( Photo - @britishlibrDuladeo Temple of Lord Shiva at Khajuraho ary )
Thursday, 30 August 2018
Poetry in stone – Mahabalipuram Part II
Poetry in stone – Mahabalipuram Part II
Introduction
Mahabalipuram is replete with ancient treasures in the form of bas-relief work on stone and temples/shrines carved into monolithic rocks. The magnificent Shore Temple and the Panch Rathas discussed in the Part - 1 were just a trailer for what lies ahead on this magnificent road to discovery.
The Pallava kings during the 7th and 8th century CE built majestic stone structures that survive till today to remind us of our glorious past and rich heritage. They built cave temples carved out of granite stone, monoliths with exquisite sculptures and temples constructed from stones brought from other regions.
STAY CONNECTED
Newsletter
The Arjuna’s Penance also known as the Descent of the Ganges
Two giant monolithic rock faces have been sculpted with scenes from the Mahabharata and Puranas. This is one of the biggest bas-reliefs in the world and is an awe-inspiring sight. It was sculpted to commemorate the victory of the Pallava ruler Narasimhavarman I over the Chalukyan King, Pulakesin 2.
There is so much sculpted on these huge granite rocks that it bewilders laymen and archaeologists alike as to the imagination and finery of the sculptors. Towards the left from centre stands Arjuna on one leg, in severe penance. His body is almost skeletal and his long beard denotes the long duration of his tapas. The penance was performed on the bank of the river Ganges in order to obtain the powerful weapon Pasupath Astra from Lord Shiva. The descending fall of this holy river is etched in the centre of the two monoliths. Lord Shiva (with four hands) along with his ganas (one gana has a lion carved on the pot belly) is seen blessing Arjuna. What is most obvious about the entire scene on both the rocks is that the figures of animals, humans, and celestial beings etc. all face the central cleft between the two monoliths.
[The Arjuna’s penance bas-relief. It took me a long while wait in the afternoon sun to get this capture devoid of humans, vehicles, paid photographers and vendors]
Another interpretation of the central figure claims that it is depiction of King Bhagirath, who is doing penance for bringing the holy river Ganga to Earth. Shiva is granting the boon and the cleft between the rocks show the descent of the river Ganges. It is the richness of mythology and masterful carving which has resulted in an imagery so poignant that two totally different events are ascribed to it. Even the best attempts to decide on the actual intent of the artists fail to weigh the scale in favour of either of the interpretations.
Just below Arjuna/Bhagirath are depictions of devotees, who are bathing in the holy water and offering prayers. One holds a water pot in his hands and another wrings his wet cloth. The sculptors have beautifully used the gap between the two monoliths to bring out the Descent of the Ganga in the most unique way. An anthropomorphic representation of snakes (Naga and Nagin) is depicted as if they are coming from below the earth. Nag worship has been an ancient culture in India and in the South East Asian Nations. There is a temple with a deity and a Rishi in meditation along with other worshipers and animals nearby.
To the lower right of the centre there is a cat that stands on his hind legs in a pose quite like that of the emaciated Arjuna in penance. There are mice at his feet that appear to be offering prayers to the pious looking cat. Some say that this depiction is of cunningness of the cat as it is old and the mice at his feet will be an easy catch as they will not be afraid of him due to his meditating pose. The lower right section has majestic life like elephants. There are adorable calves playing between their legs.
The left monolith has carvings depicting a forest setting. It could be a forest scene from the banks of the Ganges in the higher altitudes/Himalayas. There are trees (one is a jackfruit tree with fruits), animals such as lions, deer, mountain goats, monkeys, birds, lizards and humans carrying sticks and bows with hair tied in top knots (hinting towards forest dwelling people). Nature has been etched out beautifully.
The celestial beings are prominent on the upper levels of both the rocks. They are supposed to represent the different beings referred in Indian mythology as Gandharvas, Yakshas, Kinnaras etc. They are shown as hovering in the air and facing the descent of the Ganga. The meditating figure is a human which is shown larger than the ganas accompanying Lord Shiva, who is larger than a human figure. Throughout the expanse of this bas-relief, the relative sizes of various humanlike figures have been painstakingly maintained.
The carvings on the lower portion of the left rock have been left incomplete. On the left extreme there are some square shapes chiselled out of the rock, giving an idea of how the figures would have been carved by working on these separated patches.
Other Sites near the Penance
The Panchpandav Mandapam
To the left of the Arjuna’s penance is a large rock cut cave with the front corridor having two rows of pillars. It is dated to the period of Parameswaravarman (672- 700 CE). The beauty of this rock cut cave is the square based lion pillars and lion pilasters. The roof of the cave has beautiful carvings too with lions and mythical animals (half lion and half bird). These caves are incomplete. It appears that the work was suddenly stopped and was never started again.
[Panchpandava mandapam]
The Govardhan Parvat – Krishna Mandapam
This is a rock cut cave with huge pillars to hold the roof of heavy granite monolith. From the outside, this mandapam looks slightly insipid compared to its neighbouring caves and bas-relief. But once you walk into this mandapam, you will be gazing at the most beautiful depiction of Krishna lifting the Govardhan parvat (mountain) like an umbrella to shield all humans and animals from the incessant rains unleashed by Indra, the God of water. The massive bas-relief is dated to the era of Narasimhavarman I while the structural mandapam is a later addition during the medieval period.
The height of Krishna is approximately 10 feet. The relief is massive and so life-like that you will keep wandering from one end of the relief to the other, again and again, just to grasp the beauty and liveliness brought along the length of the panel. Krishna is seen effortlessly lifting the Govardhan Parvat with his left hand while the right hand is in vara mudra (boon giving pose).
The right side of the relief shows villagers going on about their normal routine work. There are ladies holding kids, one with pots on her head, a man with a child on his shoulders etc
[The Govardhan parvat bas relief captured from one end]
The left side of the relief shows Krishna’s elder brother Balram comforting an elderly man. Krishna and Balram are bigger in size when compared to the other villagers. Many more day to day life scenes from the village life are carved on this side. A cowherd is milking a cow while she is licking her calf. Another woman is carrying a rolled mat on her head and a container (may be containing milk or curd) in her other hand. A villager is walking with an axe on his shoulders. There are cows and fading impressions of cows on the entire upper area of the relief. A cowherd is seen playing the flute near Balram. This scene shows calmness and the faith that the villagers have in Lord Krishna, the divine saviour.
This relief is so real that you may even consider giving a utensil to the cowherd milking the cow for some fresh milk. Till very recently in India, milk was supplied by this method at ones doorstep and this scene will resonate with most of the elderly urban populace in India. There are monkeys, lions and mystical creatures on the outer left side of this relief. Even in Mahabalipuram, which has a profusion of magnificent stone art, there is nothing else which comes even close to the wonder of this realistic panel.
[A cowherd milking a cow next to Balram]
Krishna’s Butterball
To the right of Arjuna’s Penance, on top of a small hillock, one can see a huge boulder precariously standing just at the edge of the incline. From a distance it looks to be at an impossible angle. Once you climb the rock front and move behind the butterball (a monolith), then you see that this butterball is oblong in shape and the major part of this boulder is on the back side. A Large portion of this boulder has been broken off by an ingenious method perfected by the ancients. Tourists throng this site as the precarious positioning of the boulder is thrilling. Deeming it to be too dangerous, the rulers (From Pallavas up to the British) have repeatedly tried to dislodge it but it remains there, proud and defiant.
[A side view of Krishna’s butterball]
Ganesha Ratha
This is a beautiful monolithic rock cut temple with intricate carving all around it. There are lion pillars and lion pilasters along with Dwarpalas (gatekeepers) towards the front of the shrine. Lord Ganesha is the main deity here. This shrine was originally dedicated to Lord Shiva and its original name is ‘Atyantakama Pallavesvaram’ after the title of the king in the foundation inscription. This temple was most likely built by Paramesvara Varman I (672-700 CE) as it is known that he continued the temple carving tradition started by Narasimhavarman I. The Vimana of this temple is similar to the Bhīma Ratha of the Panch Ratha group of monuments.
[Front view of Ganesha Rath]
Trimurty Caves
This monument is to the far right of the Butterball hillock and is approachable through a narrow pathway between massive monolithic boulders. The Trimurty caves are intriguing and extremelly beautiful. It is a three shrine temple with a carved superstructure. On the outer surface to the right, there is a sculpture of Goddess Durga (Shakti). This is a magnificent portrayal of Durga with eight arms and she stands on the head of the demon Mahishasur.
Steps lead to all the three shrines and to the feet of Goddess Durga. There are dwarpals (gatekeepers) on both sides of the three shrines. These realistic looking life size dwarpals are similar in finery to the carvings on the Arjuna and Dharma Rathas.
[Front view of the Trimurty caves]
Trimurti cave shrines
These three chambers are supposed to represent the holy trinity of Hinduism by some accounts. In all three chambers, there are deities with slightly differing adornments in their hands with royals kneeling in worship and celestial beings hovering near their shoulders. In the central chamber there is a shivlinga made of black granite, a stone not found in the immediate surroundings.
[The sculpted wall inside the trimurty shrines]
Stone cut Water reservoir
Right infront of the Trimurti caves, there is an absolutely circular rock cut water reservoir. It has been cut into a granite boulder. Steps have been cut into the rock which lead up to this circular reservoir. The precision of this flawless circular finish that was made almost 1400 hundred years ago boggles the mind. What tools/machines must have been used by these ancients to bring about such perfection!
The standard method of stone splitting was by making regular notches across a stone face and using hot water to split the stone. There are numerous instances of such split rock strewn around this area where the stone has the mark of these notches and the split surface is visible on the face of the rock. Even after seeing this method, it seems well nigh impossible that the same technolgy can result in the flawless circular stone trough shown above.
Sites on top of the hillock starting from butterball till the Lighthouse
Varaha Mandapam
This rock cut temple shrine was built around middle of the 7th century. Here we see further advanced architectural style and realistic Pallava iconography. The entrance has a small reservoir with steps that lead to the lion pillared mandapam. The central garbh griha (sanctum sanctorum) is empty. Life-size Dwarpalas stand guard on both sides of this sanctum. The most intriguing aspect of this mandapam are the four bas-relief panels on the walls.
[Entrance to Varaha mandapam]
The first panel on the left of the entrance shows Lord Vishnu in his Varaha avatar (wild boar) saving Bhudevi (Mother Earth) from being submerged into the depths of the primordial ocean. Lord Vishnu has one of his legs on the head of a Naga King that represents the nether world. Lord Brahma stands on the right side holding a kamandala (brass vessel). Surya (Sun) and Chandra (Moon) are depicted with halos on the top corners of this panel. Bhudevi is shown to be blessed by all divine from all the three worlds.
The next panel depicts Goddess Lakshmi, wife of Lord Vishnu in her Gajalakshmi avatar that represents the fruitful abundance of nature. She is shown sitting on a lotus pedestal but not in the normal cross legged Indian style. According to some experts, this style was influenced by the Greco-Roman architectural style. Goddess Lakshmi is being bathed by her four lady attendants and two royal celestial elephants.
[Varaha and Durga Panels]
The right rear wall is the relief of Goddess Durga, who represents Shakti, standing on a lotus pedestal. There is a chhatri(cupola) above her head and a lion and dear nearby. Four ganas float on the sides and there are two royals at her feet.
The last panel relates to the story of Vaman avatar, where Lord Vishnu appeared before King Bali as a dwarf and asked him for a donation of land to the extent that he could measure in 3 steps. Bali granted his wish and Lord Vishnu measured the earth and sky in his two steps. Bali had to go to netherworld (Pataal Lok) as a result. This panel shows Vishnu in his Trivikram form showing him in the process of measuring the world in one step.
[Durga and Trivikram panel]
Rayar Gopuram
This is an intriguing but unfinished structure, with a lot of promise but lack of execution. The layout suggests that it may have been planned as a massive Gopuram or Vimana. Usually the structures in this area are not very large. This is the largest structure in size. Only the four pillars give an idea of the planned structure. It was being built in the 16th century by the Vijayanagar kings, giving it the name of Rayar Gopuram.
When one walks by a fully constructed Gopuram where the carved pillars are part of the whole massive entry doorway, one hardly glances on the carvings within the walls. Here the pillars are the centre of attraction as the accompanying structural walls were never built. One of the pillars show the sequential progression of Lord Vishnu’s Avatars starting from fish and progressing through tortoise, boar, Narasimha, Vaman and so on. During the carving, an error was made and Lord Ram (in the Kothandaramar pose) was shown after Balarama. Whereas it should have been reversed. It is said that due to this error, the construction was stopped and never completed. Like many such local beliefs, it is not easy to confirm the historical veracity of these stories.
[Rayar Gopuram carved pillar]
Ramanuja Mandapam
This is another fine example of a rock-cut cave temple. It has six flat faced pillars followed by another two lion-faced pillars into the rock cut cave. No deities are present inside the cave and there is just the barest hint of plans to create carved panels on the walls. But no carving work was initiated.
Mahishamardini Cave
This is another cave cut into the hillock above the Arjuna’s penance of which the outer pillars are without any adornments and has an unfinished look. This feeling vanishes as soon as one enters the Mandapam as the walls on both the sides have two striking carved panels showing stories from a bygone era.
One of the panels show Goddess Durga in her form as Mahishasurmardini, vanquisher of the demon Mahisasur (buffalo headed demon). Durga is shown like a warrior riding her mount, lion and aiming an arrow towards the demon. It is to be noted that the carving doesn’t show her in the usual ceremonial ladylike form used in other temple carvings, but in a warrior like get up. The demon army is shown as retreating and Goddess’s army is in the aggressive attack mode.
[Mahishasurmardini depiction]
The other panel shows Lord Vishnu in his Ananta shayana pose where he is sleeping on the coils of his snake, the Sheshanag. This form represents his deep slumber after the start of the universe when he is resting in the primordial ocean while Brahma creates all the objects in the universe. Two demons near his feet are shown trying to disrupt his sleep. Mother earth is worshipping him and the other four human forms can be interpreted as the humanoid forms of his usual adornments, Conch (Shankh), Discuss (chakra), Mace (Gada) and Lotus (Padma or Kamal).
[Anantashayana Vishnu]
Ishwara Temple
This temple is just above the Mahishasurmardini caves and is the highest structure amongst this group of monuments. This temple has beautifully carved sculptures on its outer walls.
Dharmaraja Mandapam
This mandapam is carved out of the face of the hillock at the ground level. It has three cells and it has inscriptions in the Grantha script that has been attributed to the Pallavas. The name of this temple inscribed in Grantha script is Atyantakama Pallavesvara –graham. It was built during the reign of Mahendravarman during the early 7th century.
Below the functional lighthouse that has been in usage since 1900, there is a twin monolith bas-relief that seems to be a draft sculptural work. The carvings are more of an outline and lack the real life feel of the finished carvings. It must have acted as a practise site before selecting the current site of Arjuna’s Penance for the final depiction.
[Trial site to learn carving - Unfinished bas relief]
Draupadi bath
It looks like an incomplete water tank on top of the hillock situated away from the main pathway. An effort was made to carve steps in the tank, may be to facilitate bathing.
Yudhishthira’s throne
This is a carved and polished seat, with steps leading up to it, situated on the top of the hillock in a remote area. With a lion shown at its head, it looks like a throne and it has been named Yudhishthira’s throne. It is remarkable how the structures created in this area have been randomly associated with characters from Mahabharata even though there is no direct link of this geographical area with the story of Mahabharata.
There are more caves scattered around on this hillock in various corners. Most of the tourists miss these as they are located away from the main pathway, Draupadi cave and Kottikal Mandapam are two such unfinished caves.
Sthala Sayana Perumal Temple (Thirukadalmallai)
This functioning temple is located bang opposite to Arjuna’s Penance. This temple has been mentioned by the saints since the 6th century CE and is one of the 108 shrines (Divyadesam) dedicated to Vishnu. It was built by Pallavas with later contribution from Cholas.
At the entry point there are carvings depicting stories from Ramayana and other ancient texts related to Vishnu and his avatars.
[A carved wall inside the temple]
Tiger Cave
This is a unique structure as it shows tiger heads carved on a huge boulder with a cave in the centre. It is dated to the Pallava era and is part of the monuments of Mahabalipuram although it is situated a few kilometres before the town.
Barely a few hundred meters away from tiger’s cave, a recent excavation has discovered another buried temple site. This new found temple structure is significant, as it gives credence to the claim that there are many more structures around Mahabalipuram, still waiting to be discovered.
During the 2004 Tsunami, the retreating sea had moved far enough and many onlookers had seen temple like structures and stone remains which proves the point that this location was a trading and shipping hub in the past. The force of the waves shifted the sand around the southern part of shore temple to bring up new structures buried into the sand. At present, restoration work is being carried out. Much more lies buried within the sea close to the coast, awaiting exploration and discovery.
Conclusion
Mahabalipuram is ancient, but the stone cutting art has lived through time and the continuity is evident in the presence of stone craftsmen in the entire area. All the monuments here come under the UNESCO World Heritage Site and are maintained by the ASI. This glorious heritage must be respected and preserved.
The sculptures of lean and animated figures and deities amidst nature should be a reminder to all us humans to remember to live in harmony with the gifts of nature and not let our greed disrupt this balance
Painted Image of Maheshwara in typical Kashmiri style Second: Painted Bodhisattva on same
1)First: Painted Image of Maheshwara in typical Kashmiri style
Second: Painted Bodhisattva on same wooden plaque wearing typical Sassanian headgear and boots from Dandan- Uiliq, Xinxiang
Dated: ~6th century CE
Rectangular votive panel painted on both sides.
2)One side shows a three-headed and four-armed male deity, seated cross-legged on a chequered cushion supported by two white bulls. This figure holds in the hands the sun and the moon, a vajra (thunderbolt), and a white round object, possibly a bijapura (citrus fruit).
3)He is also depicted as ithyphallic and with a third vertical eye on the forehead. On these iconographic grounds, he has been identified with Śiva in his Mahesvara aspect, with a female head on his right side and his aghora (fierce) aspect on the left side.
4) The triple-headed deity, with one fierce grotesque head and one feminine or benign one, is ithyphallic and holds the sun and moon, a vajra and another object. He has been identified by Joanna Williams as Mahesvara, the name by which Siva appears in Khotanese texts.
5)As such he is seated on the vehicle of Siva, the bull Nandin, here shown twice.
Siva’s presence at Khotan shows the influence of tantric Buddhism and Saivism from India(through Kashmir): forms of Siva, which reached both Yungang (Cave 8,late 5th century) and Dunhuang
6)are referred to by https://t.co/6uQGsRlU4b the case of Cave 285, he is shown with three heads and six arms, holding aloft the sun and moon discs and seated on a blue bull.The early date at which these Siva images made their appearance in China might lead one to question whether
7)this image, and indeed the other wooden painted plaques from the Khotan area, may not also be dated nearer the sixth century than the eighth that is generally accepted (because of numerous finds of eighth-century Chinese coins).
8)[This is wooden plaque hence dates can be easily ascertained by radioactive carbon dating and various other techniques leaving out much of 'futile speculation'. I wonder what stops them to date scientifically. ]
Credit: Aurel Steins work on Khotan and Gandhara
Yaudheyas - silver drachm.
Struck in the name of god Brahmanya, c. early 1st cent CE.
From the British Musuem Collection.
Obverse features a six-headed Karttikeya standing facing on a lotus, holding a spear in one hand; Brahmi legend 'Bhagavata Swamino Brahmanya(deva) Yaudheya'
Reverse features goddess Krttika (Pleiades) (six headed deity with heads shown by dots) standing on a lotus bloom with one hand raised in gesture of reassurance (Abhaya); Nandipada and arched hill topped with an altar to left, wavy line below and a tree-in-railing to right.
Salutations to Lord Ganesha
Salutations to Lord Ganesha, the God of beginnings. Lord Ganesha is remover of all obstacles from the path of His devotees. He is also the God of Intellect and Wisdom.
Goddess Pratyangira
Goddess Pratyangira is believed to hold the combined powers of Vishnu Shiva and Shakti.
A Goddess worshipped by warriors, she gives invincibility and victory in war. Also protects the devotee from all black magic.
Wednesday, 29 August 2018
1500 Years Old ( 5th Century A.D ) Mask of Lord Shiva
1500 Years Old ( 5th Century A.D ) Mask of Lord Shiva Found at Peshawar ( Now In Pakistan ) . The Mask Was Found by General Auguste Court In 1830s
( Photo - Bibliothèque Nationale de France / https://t.co/XYk35GKE6p )
Rare eight armed #LordVishnu
Rare eight armed #LordVishnu shown inside a trefoil arch surrounded by devotees.
Prasat Kravan, Angkor(Cambodia).
Makara-Torana
Mesmerising details of Makara-Torana from 108 ParshwaNath Jain Temple in ViramGram(Gujrat)
See exquisite scrollwork and lotus.
Lined up Torana(s) creates interlacing knot like effect. These Toranas were used in numerous monuments of Ahmedabad, Champaner etc.
#இந்து_மதம்
ஹிந்து மதத்தின் தோற்றம் பற்றி பலவாறான கருத்துக்கள் வரலாற்று ஆசிரியர்களிடம் இருக்கின்றன. அதை எல்லாம் ஒப்பிட்டு பார்க்கும்பொழுது சிந்துசமவெளி நாகரீகத்திற்கு முன்பே ஹிந்து மதம் தோன்றியிருக்கிறது. அதாவது புதிய கற்காலத்தின் இறுதியில். உருவ வழிபாடு ஏதும் இல்லாமல் ஐம்பூதங்கலாகிய நெருப்பு, நீர், நிலம், காற்று, ஆகாயம் கடவுளாக கொண்டு இருந்துள்ளனர்.
கிமு10 நூற்றாண்டில் ஆரம்பித்து கிமு6 நூற்றாண்டு வரை ஹிந்து மத்த்தின் வேதங்கள், மந்திரங்கள் மற்றும் கொள்கைகள் என அனைத்தும் இவர்களாலேயே உருப்பெற்றது. இதற்கு பல சான்றுகள் ரிக் வேத்த்தில் கிடைக்கின்றன. பின்னர் ஹிந்து மதத்தின் இரு பெரும் கிளைகளான சைவமும், வைணவமும் தோன்றியது.
இந்தியாவில் தோன்றிய, காலத்தால் மிகவும் தொன்மையான உலகின் முக்கிய சமயங்களில் ஒன்று நம் ஹிந்து மதம். ஏறக்குறைய 850 மில்லியன் இந்துக்களைக் கொண்டு உலகின் மூன்றாவது பெரிய சமயமாக விளங்குகிறது. நேபாளம், இலங்கை, இந்தோனேசியா, மலேசியா, சிங்கபூர், அமெரிக்கா, கனடா மற்றும் பிற பல நாடுகளிலும் இந்துக்கள் குறிப்பிடத்தகுந்த எண்ணிக்கையில் வசிக்கின்றார்கள்.
பிற சமயங்கள் போல் இந்து சமயத்தை தோற்றுவித்தவர் என்று யாருமில்லை. இதனைக் நெறிப்படுத்த அல்லது கட்டுப்படுத்த என ஒரு மைய அமைப்பு இதற்கு இல்லை. பல்வேறு வகையில் பரவலான நம்பிக்கைகள், சடங்குகள், சமய நூல்கள் என்பவற்றைக் உள்வாங்கி உருவான ஒரு சமயமே இந்து சமயம்.
ஹிந்து மத கோட்பாடுகள் ஆறு கிளைகளாக பிரிக்கபடுகிறது
1.சம்க்யா(Samkhya),
2.யோகா(yoga),
3.நியாய(nyaya),
4.வைஷேஷிகா(vaisheshika),
5.மிமாச்யா(mimasya),
6.வேதாந்தா(vedantha)
சம்க்யா(Samkhya)
ஹிந்து மத தந்திரங்களை பற்றி கூறுவது சம்க்யா. கபிலர் இதை தோற்றுவித்தார். இதில் மனம், அக ஆற்றல், ஆத்மா, மோட்சம் பற்றி பல குறிப்புகள் உள்ளன. உள்ளார்ந்த நினைவுகளில் சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் எனப்படும் மூன்று நிலைகளும் இதில் வருகின்றன. கடவுள் பற்றியோ மோட்சத்திற்கு பிறகு என்ன என்ற குறிப்புகள் இல்லை.
யோகா(yoga)
யோகா மனித மனதை வெற்றி பாதைக்கு அழைத்து செல்லும் வழிகாட்டி ஆகும். தியானம் முதல் சமாதி நிலை வரை பல நிலைகள் பதஞ்சலி முனிவரால் எழுதப்பட்டுள்ளது.
அஷ்டாங்க யோகா எட்டு நிலைகளை கொண்டது. இது தியானம் மூலம் மனிதன் முக்தி அல்லது சமாதி நிலையை அடைய வழிவகுப்பதாகும்
1.யாமா(yama- அஹிம்சை, சத்யம், பிரம்மச்சரியம்):
2.நியாமா(niyama- அகபுற தூய்மை, சந்தோசம், தவம், மத சார்பான புத்தகங்களை படித்தல் மந்திரங்களை தொடர்ந்து ஓதுதல், கடவுளிடம் தன்னை ஒப்படைத்தல்)
3.ஆசனா(asana- இயல்பாக சுவாசித்தல், சிரசாசனம், பத்மாசனம்)
4.பிரானயமா(pranayama- மனதையும் சுவாசத்தையும் ஒன்றாக்கி ஒருநிலைப்படுத்துதல்)
பிராணயாமா மூன்று பெரும் நிலைகளை கொண்டது
I) சுவாசத்தை உள்ளிழுத்தல்
II)சுவாசத்தை வெளிவிடுதல்
III)சுவாசத்தை நிலைப்படுத்துதல்
சுவாசத்தை உள்ளிழுத்து நிலைபடுதுதல்
சுவாசத்தை வெளிவிட்டு நிலைப்படுத்துதல்
சுவாசத்தை நிலைபடுத்தி உள்ளிலுதல் வெளிவிடுதல்
5.பிரத்யஹாரா(prathyahara- நினைவுகளிலிருந்து வெளிவருதல்)
6.தர்ணா(dharna- மன ஒருமைப்பாடு)
7.தியானா(dhayana- தியானம்)
8.சமாதி(samathi- சமாதி நிலை)
நியாய(nyaya)
ஹிந்து மத ஆறு தத்துவங்களில் இதுவும் ஒன்று. ஹிந்து மத்த்தின் அடிப்படை நியாய தர்மங்களை பற்றி இது குறிப்பிடுகிறது.
வைஷேஷிகா(vaisheshika)
இது ஹிந்து மத்த்தில் அறிவியல் சம்பந்தமான கோட்பாடுகளை கொண்டது. அணு பற்றிய குறிப்புகள் கூட இதில் உள்ளன.
மிமாச்யா(mimasya)
மிமாச்யா என்பதற்கு விசாரணை என்று பொருள். இது ஹிந்து மதத்தில் உள்ள ஆத்திகம் மற்றும் நாத்திகம் பற்றியதர்க்கான குறிப்புகள் உள்ளன
வேதாந்தா(vedantha)
ஹிந்து மதத்தில் உள்ள வேதங்களை பற்றி இதில் குறிப்பிடுகின்றனர்
ஆதி சங்கரர் முதன் முதலில் வேதங்களை தோற்றுவித்தார் பின்னர் அது பல கிளைகளாக பல்வேறு முனிவர்களால் பிரிந்தது
இவ்வாறாக ஹிந்து மத தத்துவம் ஆறு கிளைகளாக உள்ளன. ஹிந்து மத தத்துவத்தை அடுத்து ஹிந்து மதத்தின் பிரிவுகளை பற்றி பார்ப்போம்.
ஹிந்து மதம் மூன்று பிரிவுகளாக பிரிக்கபடுகிறது
1.சைவம்
2.வைணவம்
3.ஸ்மார்த்தம்
சைவம்
சைவ சமயம் சிவ பெருமானை முழுமுதற் கடவுளாகக் கொள்ளும் சமயம். பிற சில முக்கிய சமயங்கள் போன்று இச்சமயத்தை ஒரு குறிப்பிட்டவர் தோற்றுவிக்கவில்லை. இந்து சமயப் பிரிவுகளுள் முதன்மையானதாக கொள்ளப்படுகின்றது. ஆரம்பகால வரலாறு பற்றி சரியான சான்றுகள் இல்லை. பிற்காலத்தில் பாண்டியர்கள் காலத்தில் நாயன்மார்கள் தோன்றி சைவத்தை எழுச்சி பெறச்செய்திருந்தனர். தமிழில் பதினெண் புராணங்களுள் பத்து புராணங்கள் சிவன் பற்றியவை. இந்தியா, இலங்கை, நேபாளம், தென்கிழக்கு ஆசியா ஐரோப்பா முதலான எல்லா நாடுகளிலும் சிவாலயங்கள் காணப்படுகின்றன
மொகெஞ்சதாரோ - ஹரப்பா அகழ்வாராய்ச்சிகளிலிருந்து, ஆரியர் வருகைக்கு முன்பே ஒரு நாகரிகம் இந்தியாவில் இருந்த்தென்றும் அது திராவிட நாகரிகம் என்பதற்கும் அறிவியல் பூர்வமான சான்றுகள் கிடைத்தன. இதன் அடிப்படையில் ஜி.யு போப் அவர்கள் ஆரியர் வருகைக்கு முன்பே தெனிந்தியாவில் நிலவிய வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட சமயமே சைவம் என்கிறார். அவர் கூறியவை பின்வருமாறு,
சிவனை வழிபடும் சிவநெறியாகிய சைவம் தென்னாட்டில் வரலாற்றுக்காலத்திற்கு முன்பிருந்தே நிலவிய தொன்மைச் சமயமாகும். இதனைச் சைவம் என்ற பெயரால் கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய மணிமேகலை ஆசிரியர் குறிப்பதால் அறியலாம். சைவசமயத்தின் வரலாற்றை நாம் வெளிநாட்டு அறிஞர்கள் எழுதியதை வைத்து பேசுகிறோம், எனது அறிவுக்கு அக்கருத்துகள், வரலாற்று கூற்றுகள் தவறாகப்படுகின்றது. 'சமயமென்பது மனிதர்களை கடவுளின் நிலைகளுக்கு கொண்டு செல்வது. அதாவது ஆன்மாக்களை பக்குவபடுத்தவே சமயத்தை சதாசிவ கடவுள் உலகம் உண்டாக்கப்பட்டபொழுது உண்டாக்கினான். இதை ஸ்ரீகண்ட உருத்தரர் தனது எட்டு சீடர்கள் மூலமாக உலகமக்களுக்கு போதிக்கபட்டது. அவர்களின் காலத்தில் இமயமலை பூமியில் இல்லை. கைலாயம் மேருமலையின் நடுவில் இருந்துள்ளது, மேருமலையோ பூமியின் மத்தியில் இருந்துள்ளது. அதாவது பூமத்திய ரேகையின் மீது, மேருமலைக்கு தெற்கே தில்லை இருந்துள்ளது {திருவாசகத்தில் மாணிக்கவாசகர் தென்தில்லை என்று குறிப்பிட்டு உள்ளார்} தில்லைக்கு தெற்கே இராவணவன்ன ஆண்ட இலங்கை இருந்துள்ளது. (இதை பட்டிணாத்தார் கூறியுள்ளார் 'தனது தாயின் உடலுக்கு நெருப்பு வைக்க பாடியபாட்டில் முன்னே இட்ட தீ தென் இலங்கை'. அன்று வாழந்த உயிரினங்களில் மனிதர்கள், தேவகள், அரக்கர்கள் என்ற உயிரினங்களும் வாழ்ந்து வந்துள்ளார்கள் (ஆராய்ச்சியாளர்கள் பூமியில் மூன்று விதமான மனிதரகள் வாழந்து வந்தார்கள என்கிறார்கள்) அரக்கர்களும், தேவர்களும் தீரா பகையால் சண்டையிட்டு அழிந்து விட்டார்கள் என்கிறது தமிழ். ஆரியன் என்ற சொல் சதாசிவனையும், அவனின் நிலைஅடைந்தவரகளையும் குறிக்கும். செத்து சம்பலாகவும், புழுக்களானவர்களை குறிக்காது. இன்றோ மடிந்து போன மனிதர்கள் உண்டாக்கிய மதங்கள் இப்பூமியை நரகமாக்கிறது. திருமந்திரத்தை படித்தால் நான் சொல்லியுள்ள கருத்துகள் உண்மை எனபதை உணர்வீர்கள்.
பழம்பெருஞ் சமயமாகிய சைவத்தில் கடவுள் வழிபாட்டு பண்பும், பயனும் திட்டவட்டமாக வரையறுக்கப்பட்டுள்ளன. வாழ்ந்தே ஆகவேண்டிய தவிர்க்க முடியாத நியதிக்கு உட்பட்டிருக்கும் நமது வாழ்க்கை பதி (கடவுள்), பசு (உயிர்), பாசம் என்ற மூலங்கள் மூன்றின் சேர்க்கையால் ஆனது. இவற்றில் பதிக்குப் பாசத்தால் ஆவதொன்றுமில்லை. பாசத்துக்குப் பதியைத் தொழுது பயன் பெற்றுக் கொள்ளமுடியாது. மூன்றாவதாகிய பசுவே பதியின் இடையறாத உபகாரத்தால் தனது வினைப் பயனாகப் பிறந்து இறந்து பெறும் நீண்ட கால அனுபவத்தில் பாசத்தடையில் இருந்து நீங்கிப் பதியினைச் சார்ந்து விடுதலை பெறுவதற்கான நிலையில் உள்ளது. இந்த நிலையே ஞானம் எனப்படுகிறது. இந்த ஞானமே சைவ வழிபாட்டின் தனித்துவப் பண்பாகும்
வைணவம்
வைணவ சமயம், விஷ்ணுவை முழுமுதற் கடவுளாக வழிபடும் சமயமாகும். இச்சமயம் வைணவம் என்றும் வைஷ்ணவம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. மேலும் இச்சமயம் ஹிந்து மதத்தின் உட்பிரிவுகளுள் ஒன்றாகும். தமிழ் மொழிக்கு வைணவம் என்ற பெயருண்டு.
உலகில் தீமைகள் ஓங்கும் போது இறைவன் அவதாரம் எடுத்து அவற்றை அழிப்பார் என்பது வைணவ நம்பிக்கை. வைணவக் கடவுளான விஷ்ணு எண்ணற்ற அவதாரங்கள் எடுத்துள்ளதாகவும் நம்புகிறார்கள். விஷ்ணு அவதாரங்களில் மச்ச, கூர்ம, வராக, நரசிம்ம, வாமன, பரசுராம, இராம, பலராம, கிருஷ்ண, கல்கி என்ற பத்து அவதாரங்கள் தசவதாரங்கள் என்று அழைக்கப்படுகின்றன. உபநிடதங்களில் பதின்மூன்று வைணவ உபநிடதங்களாகும்.
குப்தர் போன்ற அரசர்களின் காலத்தில் செல்வாக்கு பெற்று தென் ஆசிய முழுவதும் வைணவம் பரவியிருந்தது. வைணவத்தில் வடகலை, தென்கலை என்று இருபிரிவுகள் உள்ளன.
வைனவர்களிடத்தில் திருமண் இட்டுக் கொள்வதில் இரண்டு யோக முறைகள் உண்டு:
வடகலை திருமண்காப்பு: பாதம் இல்லாமல் போடும் வடகலை நாமம்
தென்கலை திருமண் காப்பு: பாதம் வைத்துப் போடும் தென்கலை நாமம்
வடகலை
தென்கலை
திருமால் தெய்வம்
திருமகளும் தெய்வம்
வடமொழி வேத வழி
நாலாயிர திவ்யபிரபந்தம் நூலும் போற்றப்படும்
பிராமணர்களுக்கு முதன்மை
மக்களில் உயர்வு-தாழ்வு இல்லை
வடக்கிலுள்ள திருப்பதிக்கு தென்கலை நாமம்.
தெற்கிலுள்ள திருவரங்கம் கோவிலுக்கு வடகலை நாம்ம்
ஸ்மார்த்தம்
ஸ்மார்த்தம் என்பது ஹிந்து மதத்தின் ஒரு பிரிவாகும். இதனைப் பின்பற்றுபவர்கள் சிவன்,சக்தி, திருமால், விநாயகர், சூரியன், மற்றும் முருகன் என்ற அறுவரையும் முழுமுதல் கடவுளாக வணங்குகின்றனர்.
ஸ்மார்த்தம் பழங்காலம் தொட்டே இருந்து வரும் இறைவழிதான் என்றாலும், ஆதிசங்கரர் தான் சீர்தூக்கி ஒரு புதுமுகத்தைக் கொடுத்தார். தனித்தனியாய் அவரவர்க்கு உகந்த இஷ்ட தேவதைகளை வணங்கிக் கொண்டு தனித்தனிப் பிரிவாய் கிடந்தவர்களை அழைத்து, இதோ உங்களுக்கெல்லாம் பொதுவானதொரு ஷ்ணமதம் என அதற்கான முறைகளை சீர்படுத்தினார். இதன் படி சிவன், சக்தி, திருமால், கணேசர், சூரியன் மற்றும் முருகன் என்ற அறுவரையும் முழுமுதல் கடவுளாக வணங்கலாம். பொதுவாக இந்த முறையினை பின்பற்றுவர்களுக்கு ஸ்மார்த்தர் என்று இந்நாளில் வழங்கப்படுவாதால், இந்த வழிமுறையை 'ஸ்மார்த்தம்' என்றே வழங்கலாம். இந்த வழியில் எல்லா வழிகளையும் ஏற்றுக் கொள்ளும், இலகுவான வளைந்து கொடுக்கும் தன்மையை ஏற்படுகிறது. இன்று இந்து மதம் என்று நாமெல்லாம் பொதுவாக சொல்லும் ஒரு பொது முகம் உருவாகுவதற்கு இந்த வழிதான் தான் வித்து.
ஸ்மார்த்தர்களுக்கு ஆதி சங்கரரின் அத்வைதம் தான் அடித்தளம். அதாவது இறைவன் ஈஸ்வரனும், நம் ஜீவனும் உண்மையில் முழுதிலும் பிரம்ம்மே. மாயையில் சிக்குண்டதால், ஈஸ்வரன் வேறு ஜீவன் வேறு என்பதாகத் தெரிகிறது. உயர் ஞானம் கிட்டுமாயின், இந்த வேறுபாடு தெளிந்திடும். முக்தி அடைவதற்கு ஒரே பாதை ஞானம் என்பது பெரும்பாலான ஸ்மார்த்தர்களின் நம்பிக்கை. இவ்வாறாக பிரிந்த ஹிந்து மதம் இன்று வரை தனித்தன்மையுடன் தலைதோங்கி நிற்கிறது.
பின்னர் ஒவ்வொரு காலக்கட்டத்திலும் பல மன்னர்களால் பின்பற்றப்பட்ட வந்த ஹிந்து மதம். இஸ்லாமியர்கள் வருகைக்கு பின்பு பல்வேறு இன்னல்களை சந்தித்தது. ஒரு மதத்தை தோற்றுவித்தவர் என்று யாரும் இல்லாமல், ஒரு தனி அமைப்பு என்று ஏதும் இல்லாமல் கிட்டத்தட்ட 2000 வருடத்திற்கு மேல் இந்தியாவை முஸ்லிம்கள் ஆண்டும், 300 வருடங்களுக்கு மேல் பிரிட்டிஷ்காரர்கள் ஆண்டும் ஹிந்து மதத்தை ஒன்றும் செய்ய இயலவில்லை என்பதே அதன் தனி பெருமை.
நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி
ஒரு சிறந்த இசையைக் கேட்கும்போது, நீங்கள் அனைத்தையும் மறக்கிறீர்கள் அல்லது அனைத்தையும் நினைக்கிறீர்கள்!'
- யாரோ ஒருவன்.
அந்த வெள்ளைக் காகிதத்தைப் பிரித்துப் படித்தான் ரவீந்தர். அதில், `தயவுசெய்து ‘நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி…’ என்ற பாடலைப் பாடவும்' என ஆங்கிலத்தில் எழுதியிருந்தது. கையெழுத்தைப் பார்த்தவுடனேயே தெரிந்துவிட்டது. அதே நபர்தான். ரவீந்தர் சுற்றிலும் தேடினான்.
சென்னை கிழக்குக் கடற்கரைச் சாலையில் இருக்கும், ஒரு ரிசார்ட் பார் அது. வழக்கமான ஈ.சி.ஆர் பார்களைப்போல் இளைஞர்கள் கும்மாளமிடும் பார் அல்ல. பணம் சம்பாதித்துச் சம்பாதித்துக் களைத்துப்போன, `வீட்டுக்குக் கிளம்பிட்டீங்களா?' என போன் அடிக்கும் மனைவிகளால் அலுத்துப்போன, ஆண்டுக்கு ஒருமுறை ஐபோனை மாற்றும் பிள்ளைகளால் வெறுத்துப்போன... நடுத்தர வயதுப் பணக்காரர்கள் அமைதியாக அமர்ந்து குடிக்கும் கார்டன் பார்.
ரவீந்தர், அங்கு தினமும் நடைபெறும் ஆர்க்கெஸ்ட்ராவில் பாடுபவன். ஆங்கிலம், இந்தி, தமிழ் என மூன்று மொழிகளிலும் பாடுவார்கள். கடந்த ஒரு வாரமாக ஒருவன், தினமும் இந்தப் பாடலைப் பாடச் சொல்லி சீட்டு எழுதிக் கொடுக்கிறான். பாடி முடித்தவுடன், ரவீந்தரின் அருகில் வந்து, 500 ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டு, திரும்பிப் பார்க்காமல் சென்றுவிடுவான்.
ரவீந்தர் அவனைத் தேட, அவன் ஒரு மரத்தடியில் இருந்து கையை உயர்த்திக் காட்டினான். அவனுக்கு ஏறத்தாழ 40 வயது இருக்கும். கொஞ்சம் குண்டாக தாடிவைத்த மோகன்லால் போல் இருந்தான். ரவீந்தரைப் பார்த்து, `பாடு…' என்பதுபோல் கைகாட்டினான். கீபோர்டில் ஜான்,
‘நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி…’ பாடலுக்கான ப்ரீ-லூடை வாசித்து முடித்தவுடன், ரவீந்தர் பாட ஆரம்பித்தான்.
`நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி…
நமைச் சேர்த்த இரவுக்கொரு நன்றி…’ என ரவீந்தர் பாடலுக்குள் நுழைந்து, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சுற்றுப்புறத்தை மறந்து, முற்றிலும் அந்தப் பாடலுக்குள் ஆழ்ந்துவிட்டான். `உயிரே… வா…’ எனப் பாடலை முடித்தவுடன், படபடவெனக் கைதட்டும் சத்தம் கேட்டது. அவன்தான். பாரில் அனைவரும் அவனைத் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். ரவீந்தருக்கு ஆச்சர்யம். `தினமும் அமைதியாக பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றுவிடுவான். இன்று என்ன கைதட்டல்... ரொம்ப ஓவராகக் குடித்துவிட்டானோ?’ என நினைத்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அவன் எழுந்து மேடையை நோக்கி வந்தான். நடை தள்ளாடியது. மேடைக்கு அருகில் வந்து, ``உன் பேர் என்ன?” என்றவனின் குரலில் நிறைபோதைக் குழறல்.
“ரவீந்தர்…”
“நோ… இன்னைலேர்ந்து உன் பேரு ஹரிஹரன். இன்னைக்கு நீ ரொம்ப அற்புதமா பாடினே.
சில இடங்கள்ல ஹரிஹரனைத் தாண்டிட்டே…” என்றவனுக்கு நிற்க முடியவில்லை.
ஜானைப் பார்த்து, “நீ தப்பான ஸ்கேல்ல வாசிக்கிற” என்றவனை, ரவீந்தர் ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தான். இசை தெரிந்தவன். அவன் பர்ஸை எடுத்துப் பிரித்த பிறகு ஒரு விநாடி யோசித்தான். சட்டென ரவீந்தரின் கையில் பர்ஸைத் திணித்துவிட்டு, திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தான். பர்ஸைத் திறந்துபார்த்த ரவீந்தர் அதிர்ந்தான். உள்ளே ஏகப்பட்ட 1,000 ரூபாய் நோட்டுக்கள். பதறிப்போன ரவீந்தர், ஜானிடம், “ஒரு நிமிஷம்…” எனச் சொல்லிவிட்டு, மேடையில் இருந்து வேகமாக இறங்கி ஓடினான். அதற்குள் அவன் தோட்டத்தைவிட்டு வெளியேறி, கடல் மணலுக்குச் சென்றிருந்தான்.
“சார்… சார்…’’ என அவன் பின்னால் ஓடினான் ரவீந்தர். அவன் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு நின்றான். கடல் காற்றில் அவன் முடிகள் கலைந்தாட, அலைச்சத்தம் இரைச்சலாகக் கேட்டது.
“சார்… இதுல நிறையப் பணம் இருக்கு. இவ்ளோ பணம் எனக்கு வேண்டாம்” என ரவீந்தர் பர்ஸை நீட்டினான்.
அவன் பர்ஸை வாங்கியபடி, “உன் பேர் என்ன சொன்ன?” என்றான்.
“ரவீந்தர் சார்… உங்க பேரு?”
“மனோஜ்… மனோஜ்குமார்.”
“நான் ஒண்ணு கேக்கலாமா சார்?”
“கேளு…”
“இந்தப் பாட்டை ஏன் தினமும் கேக்கிறீங்க?”
“ம்ஹ்ம்…” எனச் சிரித்த மனோஜ், “ரவீந்தர்… இது பாட்டு இல்லை. வாழ்க்கை. இளையராஜா வோட ஒவ்வொரு பாட்டும் ஒவ்வொரு வாழ்க்கை” என்றவன், உடனே “நோ…” எனச் சொல்லி இரண்டு கைகளையும் வானத்தை நோக்கி விரித்து, “லட்சம் பேரோட வாழ்க்கை… கோடிப் பேரோட வாழ்க்கை” என்றான் சத்தமாக.
“இன்னொரு விஷயம் கேக்கணும். நீங்க… லவ் ஃபெயிலியரா?”
அவன் இந்தப் பேச்சை ஆரம்பித்திருக்கக் கூடாது. `காதல் தோல்வி குடிகாரர்களிடம் சிக்கினால், சிதைத்துச் சின்னாபின்னம் ஆக்கி விடுவார்கள். ஓர் இரவு முழுவதும், `அவ கண்ணு இன்னும் என் கண்ணுலயே நிக்குது’ என்பதை மட்டுமே ஆயிரம் தடவை சொல்லிச் சாகடிப்பார்கள். `நீங்க லவ் பண்ணியிருக்கீங்களா பாஸ்?’ எனக் கேட்டு, தங்கள் காதல் கதையைச்் சொல்வார்கள்…’ என ரவீந்தர் நினைத்து முடிப்பதற்குள், “நீங்க லவ் பண்ணியிருக்கீங்களா ரவீந்தர்?” என்றான் மனோஜ்.
“இல்ல சார்… வீட்டுல பொண்ணு பார்த்துக்கிட்டிருக்காங்க.”
“ம்…” என்ற மனோஜ் கடற்கரையை நோக்கி நடந்தான். ரவீந்தர் அவன் பின்னாலேயே சென்றான். அலைகள் அருகில் வந்தவுடன் மனோஜ் நின்றுவிட்டான். நிலா வெளிச்சத்தில் சத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்த கடல் அலைகளைப் பார்த்தான். பேன்ட் பாக்கெட்டில் இருந்த வோட்கா பாட்டிலை எடுத்து மடமடவெனக் குடித்தான். அப்படியே மணலில் அமர்ந்துகொண்டு ரவீந்தரைப் பார்த்து, “இங்க உக்காரு ரவீந்தர்” என்றான்.
ரவீந்தர் தயக்கத்துடன் நின்றான்.
“ஏய்… ஏன் சங்கடப்படுற? நான் பணக்காரன்னு நினைக்க வேண்டாம். இளையராஜா இசை நம்மளை ஒண்ணாக்கிருச்சு. உக்காரு...” என்றவன் மீண்டும் ஒரு மடக்கு குடித்துவிட்டு, “அப்ப எனக்கு சரியா 25 வயசு. நான் கொல்கத்தாவுல இருந்தேன்…” என ஆரம்பித்தான்.
``2000, பிப்ரவரி 22, செவ்வாய்கிழமை. அப்போது கொல்கத்தா, கல்கத்தாவாகத்தான் இருந்தது. தெற்கு கல்கத்தா, ராஸ் பிஹாரி அவென்யூ. தேசப்ரியா பார்க்கில் இருந்த டென்னிஸ் கிளப்பில் பிரமோத் வருவதற்காக நான் காத்திருந்தேன். அப்போது வேகமாக என்னை நோக்கி வந்த பிரமோத், “மனோஜ்… தாராதாரி எஷோ… ப்ரியா தியேட்டரெர் ஷாம்னே ஜமேலா சோல்ச்சே…(வேகமா வா… ப்ரியா தியேட்டர் முன்னாடி கலாட்டா நடக்குது)” என என் கையைப் பிடித்து இழுத்தான்.
“கீ நியே ஜமேலா ஹொச்? (என்ன கலாட்டா?)” என்றேன்.
“உங்க கமல்ஹாசனோட ‘ஹே ராம்’ இந்திப் படத்துக்கு எதிரா…” என வங்காளத்தில் கூறிய பிரமோத், என்னை இழுத்துக்கொண்டு வேகமாக நடந்தான்.
ப்ரியா தியேட்டர் வாசலில் பயங்கர சத்தம். ஏராளமானோர் கையில் காங்கிரஸ் கொடியுடன், `காந்தியை அவதூறாகச் சித்திரிக்கும் `ஹே ராம்’ படத்தைத் தடைசெய்ய வேண்டும்’ எனக் கோஷமிட்டுக்கொண்டிருந்தனர். போலீஸ், “ஷோரே ஜான்… ஷோரே ஜான்…” என தொண்டர்களைத் தள்ளிக்கொண்டிருந்தது. அருகில் சம்பந்தம் இல்லாமல் நான்கைந்து இளம் பெண்கள், ஏதோ, “ஜிபனநந்த தாஸ்…” என்று கத்தினார்கள். அவர்களுக்கு நடுவே ஓர் இளம் பெண், மிரட்சியான கண்களுடன் அங்கு நிலவிய ஆவேசத்துக்குத் துளியும் சம்பந்தம் இல்லாமல் இருந்தாள். ஆனால், அழகாக இருந்தாள். வங்காளப் பெண்களுக்கே உரிய அதீத மேக்கப் இல்லாமல், லாவண்டர் நிற சல்வார் கமீஸில் எளிமையாக இருந்தாள். அவளை பிரமோத்திடம் காண்பித்த நான், “அழகான பெண்கள் போராடுறப்ப, அந்தப் போராட்டத்தின் மதிப்பு அதிகரிக்கும்” என்றேன்.
பிரமோத் சத்தமாகச் சிரித்தான்.
போராட்டக்காரர்கள் திடீரென தியேட்டரை நோக்கி கற்களை வீச, அந்த இடத்தின் சூழல் மாறியது. சிலர் தியேட்டரின் விண்டோ ஃபேன்களை உடைக்க ஆரம்பிக்க,போலீஸ் தடியடியில் இறங்கியது. கும்பல் நாலா பக்கங்களிலும் சிதறி ஓட, போலீஸ் கையில் கிடைத்தவர்களைப் பிடித்து வேனில் ஏற்றியது. கும்பல் எங்களையும் நெருக்கியது. பிரமோத் எங்கே போனான் என்றே தெரியவில்லை. பிரமோத்தைத் தேடியபோதுதான் மீண்டும் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தேன்.
அந்த அழகிய, லாவண்டர் நிற சல்வார் கமீஸ் பெண், நான் இருக்கும் திசையை நோக்கி ஓடிவந்தாள். அப்போது போலீஸ் அந்தப் பெண்ணின் தலையில் தடியால் தாக்க… அவள் தலையில் இருந்து ரத்தம் வழிய ஆரம்பித்தது. “ஆ…” என அலறியபடி நின்றுவிட்ட அந்தப் பெண்ணைப் பிடித்து போலீஸ்காரர் இழுக்க, நான் சட்டென அந்த முடிவை எடுத்தேன், அவளை வேனில் ஏற்றவிடக் கூடாது. வேகமாக அவள் அருகே சென்ற நான், அவள் கையைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு ஓட ஆரம்பித்தேன். “தாராதாரி தௌரே எஷோ… கம் ஃபாஸ்ட்…” எனக் கத்தியபடி ஓடினேன். எங்களோடு பலரும் ஓடி வர, போலீஸ் துரத்தியது. தியேட்டருக்குப் பின்பக்கம்தான் என் வீடு.
எங்கள் வீதிக்குள் நுழைந்த நான், என் வீட்டை நோக்கி ஓடினேன். வேகமாக வீட்டுக் கதவைத் திறந்தேன். அந்தப் பெண்ணைப் பிடித்து வீட்டுக்குள் இழுத்து, கதவைச் சாத்திய பிறகுதான் என் பதற்றம் தணிந்தது. இப்போது நிதானமாக அவளைப் பார்த்தேன். அவள் கண்கள் இன்னும் அதிர்ச்சியில் இருந்து விடுபடவில்லை. அவள் நெற்றியில் ரத்தத்தைப் பார்த்ததும், வேகமாக ஃபர்ஸ்ட் எய்டு பாக்ஸை எடுத்து வந்தேன். பஞ்சால் ரத்தத்தைத் துடைத்தேன். அவள் கைவிரலை வாயில் வைத்து, தண்ணீர் கேட்டாள். நான் தண்ணீர் கொண்டுவந்து கொடுத்தேன். வேகவேகமாக அவள் தண்ணீர் குடித்து முடித்தவுடன், காயம்பட்ட இடத்தில் பிளாஸ்திரியை ஒட்டினேன். வலியில் ‘ஸ்…’ என முகத்தைச் சிணுங்கியபோது மேலும் அழகாகத் தெரிந்தவளை, இப்படி சுருக்கமாக வர்ணிக்கலாம். மற்ற அழகிகள் எல்லாம் ‘அழகி’ என்றால், இவள் ‘அழகி.’
“அமர் நாம் மனோஜ்… அப்னார் நாம்?” என நான்தான் பேச்சை ஆரம்பித்தேன்.
“அமோதிதா…”
“அமோதிதா… பியூட்டிஃபுல் நேம்.”
“அமோதிதா மீன்ஸ்... ஹேப்பினஸ்.”
நான் வங்காளத்தில், “எப்போதும் ஹேப்பியா இருக்கவேண்டிய பொண்ணு, இங்க எப்படி போராட்டத்துல? உங்களைப் பார்த்தா, அரசியலுக்கும் உங்களுக்கும் சம்பந்தம் இருக்கிற மாதிரி தெரியலையே” என்றேன்.
“நான் பார்ட்டி ஆள் இல்ல. ‘ஹே ராம்’ படத்துல வர்ற ‘ஜன்மோன் கி ஜ்வாலா’ பாட்டுல (தமிழில் ‘நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி’) ஜிபனநந்த தாஸ் கவிதையை ஆபாசமா பிக்சரைஸ் பண்ணியிருக் கிறதா கேள்விப்பட்டு, ஆர்ப்பாட்டம் பண்ண வந்தோம்.”
“அப்படியா... நான் இன்னும் படத்தைப் பார்க்கலை. லிட்ரேச்சர் படிக்கிறீங்களா?”
“லாஸ்ட் இயர் படிச்சு முடிச்சுட்டேன். ஸ்காட்டிஷ் சர்ச் காலேஜ். பி.ஏ ஹானர்ஸ் இன் பெங்காலி. தினமும் அலிப்பூர் நேஷனல் லைப்ரரியில, ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாரும் மீட் பண்ணுவோம். இந்த மாதிரி போராட்டம் நடத்தப்போறாங்கனு கேள்விப்பட்டு வந்தோம்” என்றவள் சட்டென எழுந்தாள்.
“கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டுப் போலாமே…” என்றேன்.
“இல்ல… நான் கிளம்புறேன். நீங்க தனியா இருக்கீங்க.”
“நீங்க பயப்படவேண்டியது இல்ல. நான் காலேஜ் படிக்கிறப்ப, கூடப் படிக்கிற இந்திப் பொண்ணுங்க ராக்கி கட்ட வர்றப்ப, அத்தனை பசங்களும் தலைமறைவாகிடுவாங்க. நான் மட்டும் நானா போய் ராக்கி கட்டிக்குவேன்” என்ற நான் அவள் அருகில் சென்று மெதுவாக, “ஒருத்தரும் நல்லாயிருக்க மாட்டாங்க” என்று கூற, அவள் மெலிதாகச் சிரித்தாள். தொடர்ந்து, “நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கப்போற பொண்ணைத் தவிர, இந்த கல்கத்தாவுல இருக்கிற அத்தனை பொண்ணுங்களும் எனக்கு சகோதரிகள். ஆனா, அந்தப் பொண்ணு யாருனு தெரியாததால, இப்போதைக்கு யாரையும் சகோதரியா பார்க்க முடியாது” என்றவுடன் அவள் சத்தமாகச் சிரித்துவிட்டு, “ஆ…” என காயத்தின் மீது ஒட்டியிருந்த பிளாஸ்திரி மீது கைவைத்து அழுத்தினாள்.
“என்னாச்சு?”
“சிரிக்கிறப்ப வலிக்குது. நீங்க மதராஸியா?”
“அசல் சென்னை மதராஸி” என்றபோதுதான் அந்த ஹாலில் இருந்த பியானோவைப் பார்த்த அமோதிதா, “வாவ்…” என வேகமாக பியானோவை நோக்கிச் சென்றாள். முகம் முழுக்க மலர, அந்த யமஹா பியானோவை ஆசையுடன் தடவியபடி, “நான் வாசிச்சுப்பார்க்கட்டுமா?” என்றாள்.
“உங்களுக்கு வாசிக்கத் தெரியுமா?”
“பியானோ கிரேடு ஃபோர். கல்கத்தா ஸ்கூல் ஆஃப் மியூஸிக்ல படிச்சேன். ”
“நான் பியானோ… கிரேடு சிக்ஸ்” என்றவுடன் அவள் கண்களில் மரியாதை. பிறகு, பரபரப்புடன் பியானோவுக்குக் கீழ் இருந்த பெஞ்சை இழுத்து அமர்ந்தாள். கீழே பார்த்து பியானோவின் பெடலில் காலை வைத்துக்கொண்டாள். பிறகு அவள் கீபோர்டில் கையை வைத்து வார்ம்அப் செய்தபோது, பியானோவில் இருந்து வந்த சத்தத்தைக் கேட்டு, அமோதிதாவின் கண்கள் லேசாகக் கலங்கியதுபோல் இருந்தன.
“ஹலோ… என்னாச்சு?” என்றேன்.
“பியானோவைக் கையால் தொட்டு ஆறு மாசம் ஆகுது. என் பியானோவை வித்துட்டாங்க. ஸ்டெய்ன்வே அண்ட் சன்ஸ். B 1994 மாடல். Satin ebony colour” என்றவளை நான் ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்தேன். இவள் நிச்சயமாக பணக்கார வீட்டுப் பெண். ஸ்டெய்ன்வே அண்ட் சன்ஸ் பியானோ B மாடல், செகண்ட்ஸிலேயே பல லட்சங்கள் இருக்கும்.
“ஏன் வித்துட்டாங்க?”
“கடன். தலை வரைக்கும் கடன் வர இருந்துச்சு. என் பியானோவ வித்து, கழுத்தோடு கடனை நிறுத்திட்டாங்க. கோடீஸ்வரரா இருந்தோம். இப்ப கோடிகள்ல கடன்தான் இருக்கு” என்றவளை அனுதாபத்துடன் பார்த்தபடி, “என்ன பிரச்னை?” என்றேன்.
“பிசினஸ்ல லாஸ்…” என்றவள் பியானோவில் வாசிக்க ஆரம்பித்தாள். என்னை நோக்கி கண்களால் `என்னன்னு தெரியுதா?' என்றாள். சற்றே யோசித்துவிட்டு, “பீதோவன்… மூன்லைட் ஸொனாட்டா…” என நான் கூற, புன்னகைத்துவிட்டு இசையில் ஆழ்ந்தாள். முழுமையாக வாசித்து முடித்துவிட்டு, “ஹௌ இஸ் இட்?” என்றாள்.
“அங்கங்கே பிசிறு தட்டினாலும் ஓ.கே…” என சத்தம் இல்லாமல் கைதட்டினேன்.
“நீங்க ஏதாச்சும் வாசிங்க” என எழுந்தாள். சற்றே யோசித்த நான், அவள் எந்தப் பாடலை எதிர்த்துப் போராட வந்தாளோ... அதையே வாசிக்க முடிவுசெய்தேன்.
சில நிமிடங்கள் வார்ம்அப்... பிறகு C மைனர் கீயில் ‘நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி’ பாடலின் ப்ரீலூடை வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். இடையில் கண்களால், `என்னவெனத் தெரிகிறதா?' என்றேன். அவள் உதட்டைப் பிதுக்கினாள். முதலில் சாதாரணமாகப் பார்க்க ஆரம்பித்தவள், பிறகு பாடல் வளர வளர பிரமிப்பாகப் பார்த்தாள். கடைசியாக நான் `உயிரே வா...' என முடித்தவுடன் படபடவெனக் கைதட்டினாள். “Great music and well played...” என என் கையைப் பிடித்துக் குலுக்கினாள்.
“இது வரைக்கும் இதை நான் கேட்டதே இல்லை. யாரோட மியூஸிக்?” என்றாள்.
“நீயே சொல்லு.”
“மார்த்தா?”
“இல்லை.”
“ஆர்தர் ரூபின்ஸ்டெய்ன்?”
“இல்லை... இளையராஜா.”
“யா… கேள்விப்பட்டிருக்கேன். தி கிரேட் மதராஸி மியூஸிக் டைரக்டர்.”
“ஓ.கே… இது எப்படி இருந்துச்சு?”
“ஃபென்ட்டாஸ்ட்டிக். லாட் ஆஃப் மூவ்மென்ட்ஸ்…”
“யெஸ்… அப்புறம் கடைசியில, அந்த B மேஜர் கார்டு... வாவ்... சான்ஸே இல்ல. அதுதான் அந்தப் பாட்டுக்கு ஒரு ஹோல்னெஸைக் கொடுக்குது.”
“யா… யா…”
“இந்தப் பாட்டுக்கு முன்னாடிதான் அந்தக் கவிதை வருது.”
“எந்தக் கவிதை?” என்றாள் சட்டெனப் புரியாமல்.
“இப்ப நீங்க போராட வந்தீங்களே, அந்தக் கவிதை. இந்தப் பாட்டு ‘ஹே ராம்’ படத்துலதான் வருது” என்றவுடன் அவள் முகம் மாறி, “அதை எப்படி எடுத்துருக்காங்கனு தெரியலை. ஆனா, இப்ப இந்தப் பாட்டைக் கேட்டதும், பழைய கோபம் குறைஞ்சிருச்சு…” என்றாள்.
“தி பவர் ஆஃப் மியூஸிக்” என்றேன்.
“எனக்கும் அந்தப் பாட்டை வாசிக்கணும்போல இருக்கு. நோட்ஸ் இருக்கா?”
“நாளைக்கு வாங்க… நான் நோட்ஸ் எழுதி வைக்கிறேன்.”
“சரி… நாளைக்கு இதே டைம் வர்றேன்.”
“நான் தனியாதான் வீட்டுல இருப்பேன்” என்றேன் சிரித்தபடி.
“பரவாயில்ல… உங்க ஃபேமிலி எல்லாம்…” என்று இழுத்தாள்.
“அப்பா டெல்லியில ஐ.ஏ.எஸ் ஆபீஸர். அம்மா… இங்க ஐ.ஆர்.எஸ் ஆபீஸர். ஒரு அண்ணன், அகமதாபாத்ல எம்.பி.ஏ பண்றான். நான் ஸ்கூல் வரைக்கும் சென்னையில பாட்டி வீட்டுல தங்கித்தான் படிச்சேன். காலேஜ் இங்க. எம்.ஏ மாஸ் கம்யூனிகேஷன். ரெண்டு வருஷம் ஹெச்.டி.ஏ-வுல வொர்க் பண்ணினேன். இப்ப சொந்தமா அட்வர்டைஸிங் கம்பெனி தொடங்கிறதுக்காக ஆபீஸ் பாத்துக்கிட்டு இருக்கேன்” என்றேன்.
“ஓ.கே… நாளைக்குப் பார்க்கலாம்” எனக் கிளம்பினாள் அமோதிதா.
மறுநாள்.
வந்தவுடன், “நோட்ஸ் எழுதிட்டீங்களா?” என்றாள்.
நேற்றிரவே நெடுநேரம் கண் விழித்து, போராடி எழுதிவிட்டேன். ஆனால், இதை வைத்துத்தான் அவளிடம் பழக்கத்தை நீட்டிக்கவேண்டும் என்பதால், “இன்னும் இல்லை” என்றேன்.
“அப்ப சரி…” என வேகமாகச் செருப்பை மாட்டினாள்.
“ஹேய்… என்ன கிளம்புறீங்க?”
“பின்ன… நோட்ஸ் எழுதலை. கிளம்புறேன்.”
“இல்லைன்னா என்ன, வேற ஏதாச்சும் பேசலாம்ல?”
“வேற என்ன பேசணும்?”
“ `வாட்டர்’ பட டைரக்டர் தீபா மேத்தா, சி.எம் ஜோதிபாசுவைப் பார்க்கப்போறாங்க. அதைப் பற்றிப் பேசலாம். இல்லைன்னா சவ்ரவ் கங்குலி கேப்டன்ஷிப் பற்றிப் பேசலாம்.”
“ஸாரி… அதைப் பற்றி எல்லாம் எனக்குத் தெரியாது.”
“சரி… உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசுங்க.”
“ம்…” என்று யோசித்தாள்.
“ஜிபனநந்த தாஸ் பற்றிப் பேசலாமா?” என்றவுடன் “ஜிபனநந்த தாஸா?” என நெளிந்தேன்.
“அதான்… `ஹே ராம்’ பாட்டுல வர்ற அந்தக் கவிதை… ஆகாஷே ஜ்யோட்ஸ்னா.”
“அவரா? ம்… சொல்லுங்க” என்றேன் ஆர்வம் இல்லாமல்.
“வாழும் காலத்துல அதிகம் பேசப்படாத பெங்காலி கவிஞன். நாவல்கூட எழுதியிருக்கார். 1927-ல அவரோட ‘ஜாரோ பாலக்’ கவிதைத் தொகுப்பு வெளிவந்துச்சு. அதுதான் அவரோட முதல் கவிதைத் தொகுப்பு. அப்புறம்... அவரோட ‘ருபாஸி பங்ளா’ கேள்விப்பட்டிருக்கீங்களா? ஆக்ச்சுவலா அது 1934-ல எழுதினது. ஆனா, அவர் இறந்த பிறகு 1957-லதான் புத்தகமா வெளிவந்துச்சு. அதுக்கு ரேப்பர் டிசைன் பண்ணது யார்னு தெரிஞ்சா ஆச்சர்யப்படுவீங்க.”
“யார்?”
“தி கிரேட் சத்யஜித் ரே.”
“ஓ..!”
“அந்தக் கவிதையை பங்களாதேஷ் போராட்டத்துக்குக்கூடப் பயன்படுத்தினாங்க. அது வங்காளக் கிராமங்களோட…” என அவள் சொல்லிக்கொண்டே செல்ல, நான் கஷ்டப்பட்டு கொட்டாவியை அடக்கினேன். எனது முகத்தைக் கவனித்த அமோதிதா, “போரடிக்கிறேனா?” என்றாள்.
“சேச்சே…”
“அப்ப சரி… நிறையக் கவிஞர்களைப்போல, இவருக்கும் காதல் தோல்வி. `ஷோவனா'ங்கிற அவரோட சொந்தக்காரப் பொண்ணைக் காதலிச்சார். ஆனா அந்தப் பொண்ணு, கல்யாணம் பண்ணிக்கிற முறை கிடையாது. அதனால அந்த லவ் ஃபெயிலியர் ஆகிருச்சு. அவரோட முதல் தொகுப்பை அந்தப் பொண்ணுக்குத்தான் டெடிகேட் பண்ணியிருக்கார்…” எனத் தொடர, அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாத நான், “அமோதிதா… நௌ வீ ஆர் இன் 2000. வேற ஏதாச்சும் பேசலாமே” என்றவுடன் முகம் மாறிய அமோதிதா, “அப்ப நான் போறேன்” என்றாள்.
“எங்கே?”
“அலிப்பூர் லைப்ரரிக்கு.”
“டெய்லி வீட்டுல இருக்க மாட்டீங்களா?”
“ம்ஹும்… வீடு நரகம். தினமும் கடன்காரங்க வந்து சத்தம்போடுவாங்க. அதனால தினமும் வெளியேதான் சுத்திக்கிட்டிருப்பேன்.”
“நானும் உங்ககூட சுத்தலாமா?”
“தாராளமா சுத்தலாம்.”
சுற்றினோம்... தினம் தினம் சுற்றினோம்.
விக்டோரியா மெமோரியல் ஹாலுக்கு வெளியே இருந்த தோட்டத்தில் நடந்தபடி, “உங்களுக்கு பெங்காலி பெண்களைப் பிடிக்குமா... தமிழ்ப் பெண்களைப் பிடிக்குமா?’’ என்றாள்.
“ஒரு பெங்காலிப் பொண்ணு இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டா, பெங்காலிப் பெண் பிடிக்கும்பேன்; தமிழ்ப் பெண் கேட்டா, தமிழ்ப் பெண் பிடிக்கும்பேன்!”
அமோதிதா சத்தமாகச் சிரித்தாள்.
மார்பிள் பேலஸின் பிரமாண்டமான தூணில் சாய்ந்துகொண்டு, “நீங்க யாரையாச்சும் லவ் பண்ணியிருக்கீங்களா?” என்றாள்.
“ஸ்கூல் டேஸ்ல… அதை லவ்வுனு சொல்ல முடியாது. ஒரு பொண்ணு மேல ஒரு சின்ன க்ரஷ். அவளோட ஒவ்வொரு கண்ணுக்குள்ளயும் ரெண்டு ரெண்டு கண்ணு. பார்த்தா மனசுக்குள்ள பூ உதிரும்.
“ `உன் பென்சிலைக் கொஞ்சம் தர்றியா?’னு கேட்டா, `நாம கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம் வர்றியா?’னு கேட்ட மாதிரி புல்லரிச்சுப்போயிடும். கிளாஸ்ல சும்மா சும்மா திரும்பி என்னையே பார்ப்பா. ஆனா அப்புறம்… ஒருநாள் என்னைத் தனியா கூப்பிட்டு, ‘உன்னைப் பாத்தா ஆக்ஸிடென்ட்ல செத்துப்போன என் அண்ணன் மாதிரியே இருக்கு. உனக்கு ‘எல்லாமே… என் தங்கச்சி…’ பாட்டு தெரியுமா?’னு கேட்டா.”
“ம்… அப்புறம்” என்றாள் அமோதிதா சிரிப்பை உதட்டுக்குள் அடக்கியபடி.
“வேற வழி… அந்தப் பாட்டைப் பாடிட்டு வந்துட்டேன்.”
அமோதிதா வெடித்துச் சிரித்தாள்.
டிராம் வண்டியில் மெதுவாகச் செல்லும்போது, “இந்த பார்க்லேர்ந்து கிராஸ் பண்றப்பதான்…” என்ற அமோதிதா, “வேண்டாம்… விடுங்க…” என்றாள்.
“பரவாயில்லை… சொல்லு.”
“டிராம் வண்டி மோதி இறந்துபோயிட்டாரு.”
“யாரு?”
“ஜிபனநந்த தாஸ்…” என அவள் கூற, நான் “துர்கா மாதாஜி… என்னைக் காப்பாத்து…” என்றபடி எழுந்து வேறு ஸீட்டில் அமர்ந்துகொண்டேன்.
வேகமாக என் அருகில் வந்து அமர்ந்தபடி, “ஸாரி… ஸாரி…” என்றாள்.
நான், “வாழ்க்கை தினமும் ஏதாவது ஒரு பாடத்தைக் கற்றுத்தருது” என்றேன்.
“யா… யா… இட்ஸ் ட்ரூ. இன்னைக்கி என்ன பாடம் கத்துக்கிட்டீங்க?”
“லிட்ரேச்சர் படிச்ச பொண்ணுங்களோடு பழகக் கூடாது…” என்று கூற, சத்தமாகச் சிரித்த அமோதிதா, “தேங்க் யூ மனோஜ்... நீ என்னை ரொம்ப நாள் கழிச்சு சிரிக்கவைக்கிற. வீட்டுக் கவலையை மறக்கவைக்கிற” என்ற அமோதிதாவை உற்றுப்பார்த்தேன்.
என் வாழ்க்கையின், மிகமிக அழகான நாட்கள் அவை. கடவுளால் சிறகுகள் பொருத்தப்பட்ட, பூக்கள் கோக்கப்பட்ட, நட்சத்திரங்கள் பதிக்கப்பட்ட… நாட்கள் அவை. பனிப்புகை வீட்டுக்குள் நுழைவதுபோல், அமோதிதா மெள்ள மெள்ள என் மனதுக்குள் நுழைந்து, நாள் முழுவதும் என்னைச் சில்லிட வைத்த தருணங்கள் அவை.
என் காதலை அவளிடம் சொல்ல முடிவெடுத்த பிறகுதான், ‘நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி’-யின் பியானோ நோட்ஸ் தாளை அவளிடம் கொடுத்தேன். அமோதிதா வாசிக்க ஆரம்பித்தாள். ப்ரீலூட் முடிந்தவுடன், ராணி முகர்ஜியைவிட அற்புதமான குரலில், அமோதிதா அந்தக் கவிதையை உச்சரிக்க ஆரம்பிக்க… எனக்குச் சிலிர்த்துப்போனது.
“ஆகாஷே ஜ்யோட்ஸ்னாபுலர் பதே சிடா பாகர் கயர் கரம்…” என உச்சரிக்க உச்சரிக்க… அவள் முகம் பரவசமாக மாறி, கண்கள் அந்தரத்தில் ஏக்கத்துடன் சஞ்சரித்தன. அவள் கவிதையை முடித்துவிட்டு “ஆஹாஹஹா… ஆஹாஹஹா…” எனப் பாடலை ஆரம்பித்தாள். அவள் பியானோ வாசிக்க, இருவரும் சேர்ந்தாற்போல் தமிழிலும் இந்தியிலும் மாறி மாறிப் பாடினோம்.
நீ பார்த்த பார்வைக்கொரு நன்றி
மில்னே கி த்ரிஷ்னா தி மன் மெய்ன்
அயராத இளமை சொல்லும் நன்றி நன்றி
அபுனா… ரஹி மனுமெய்ன் கோயி ஹல்ச்சல்... தொடர்ந்து பாடினோம். இரண்டாவது சரணத்தின் முடிவில், `உயிரே… வா…' என நான் முடித்தபோது, என் உயிர் பியோனோவில் இருந்து எழுந்து என் அருகில் வந்தது. நெருக்கமாக நின்றுகொண்டு அமோதிதா என்னை உற்றுப்பார்த்தாள். அப்போது அவள் கண்களில் தெரிந்த காதலை, கொஞ்சம் முயன்றால் புகைப்படமாக எடுத்துவிடலாம்போல் தோன்றியது. அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாத நான் சட்டென அவளை இழுத்து அணைத்தபடி, “ஐ லவ் யூ… ஐ வான்ட் டு மேரி யூ…” என்றேன். சில விநாடிகள் மௌனமாக என்னை அணைத்து இருந்த அமோதிதா என்ன நினைத்தாளோ... சட்டென என்னிடம் இருந்து விலகினாள். அவள் கண்களில் இப்போது அந்தக் காதல் இல்லை.
“ஸாரி மனோஜ்… உன் காதலை ஏத்துக்கிற சூழ்நிலையில நான் இல்லை” என்றாள் தலையைக் குனிந்தபடி.
சில விநாடிகள் மௌனமாக அவளைப் பார்த்த நான், “நீ என்னைக் காதலிக்கலையா? இல்ல… என் காதலை ஏத்துக்கிற சூழ்நிலையில் இல்லையா?” என்றேன்.
அமோதிதா கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு, “நான் மூழ்கிட்டிருக்கிற கப்பல்ல இருக்கேன் மனோஜ்…” என்றாள்.
“நான் உன் கையைப் பிடிச்சுக் காப்பாத்துவேன் அமோ…”
“என்னைக் காப்பாத்துவ… என் தங்கை, தம்பி, அம்மா, அப்பா... இப்ப எங்க வீடு இருக்கிற சூழ்நிலையில் காதலைப் பற்றி என்னால நினைச்சுக்கூடப் பார்க்க முடியாது.”
“நீ என்னைக் காதலிக்கலைன்னா விட்ருவேன் அமோ. ஆனா, நீ என்னைக் காதலிக்கிற. ஏத்துக்கத்தான் தயங்குற. ஸோ… ஐ வில் நாட் லீவ் யூ…” என்ற நான், செல்ஃபில் இருந்து அந்த நகைப்பெட்டியை எடுத்தேன். அதில் அஞ்சலி ஜுவல்லர்ஸில் நான் வாங்கிய வளையல்கள் இருந்தன.
“என் காதல் பரிசு…” என அவளிடம் வளையல்களை நீட்டினேன்.
“வேண்டாம். என்னை விட்டுரு…” என்ற அமோதிதா தனது ஹேண்ட்பேக்கை எடுத்துக் கொண்டாள்.
“நோ…” என்ற நான் அவள் ஹேண்ட்பேக்கில் வலுக்கட்டாயமாக அந்த வளையல்களைத் திணித்துவிட்டு, “நல்லா யோசி… ஓ.கே-ன்னா நாளைக்கு இந்த வளையல்களைப் போட்டுட்டு வா. இல்லன்னா எப்பவும் என்னைப் பார்க்க வராத...” என்றேன்.
“மனோஜ்… ப்ளீஸ். நான் சொல்றதைப் புரிஞ்சுக்க…”
“இப்ப நீ போகலாம்…” என்ற நான் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டேன்.
மறுநாள் காலை, 9 மணிக்கு மேல் எனக்கு போன் செய்த பிரமோத்தின் குரலில் பதற்றம்.
“மனோஜ்… ஒரு ஷாக்கிங் இன்ஃபர்மேஷன். கடன் பிரச்னையால நேத்து கோர்ட்ல, அமோதிதாவோட அப்பா வீட்டை அட்டாச் பண்ணி, ஏலம்விடச் சொல்லிட்டாங்களாம். அதனால…” என இழுத்தான்.
``அதனால?’’
“ஏற்கெனவே நிறையக் கடன்கள். இப்ப வீட்டையும் அட்டாச் பண்ணினதும்... அவங்க விஷம் குடிச்சு தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டாங்க” என்றவுடன் அமில ஊசியை யாரோ என் நெஞ்சில் செருகியதுபோல் இருந்தது.
“அமோதிதா?” என்ற என் குரல் குழறியது.
“தெரியலை…” என்ற பிரமோத் போனை வைத்துவிட்டான். நான் பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு, அமோதிதாவின் வீடு இருக்கும் இந்துஸ்தான் பார்க் பகுதியை நோக்கிப் பறந்தேன்.
அந்த விக்டோரியன் ஸ்டைல் பங்களா வாசலில் பெரும் கூட்டம். பங்களாவுக்கு முன்பாக இருந்த தோட்டத்தில் திட்டுத்திட்டாக ஜனங்கள். நான் பதற்றத்துடன் தோட்டத்தைக் கடந்து, பங்களா வாசலை நோக்கிச் சென்றேன். வாசலில் போலீஸார் கைகளைக் கோத்து வேலி போட்டிருந்தனர். எங்கு இருந்தோ வந்த பிரமோத், “உள்ள விட மாட்டேங்கிறாங்க மனோஜ்” என்றான்.
வேகமாக அவன் சட்டைக் காலரைப் பிடித்து இழுத்த நான், “அமோதிதாவுக்கு என்ன ஆச்சு?” என்றபோது என் குரல் தழுதழுத்தது.
“தெரியலை.... சில பேர் அமோதிதாவோட அப்பா, அம்மா மட்டும் தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டதா சொல்றாங்க. கொஞ்ச பேரு எல்லாரும் தற்கொலை…” என்ற பிரமோத்தின் நெஞ்சில் கை வைத்து வேகமாகத் தள்ளினேன். பொங்கிவந்த அழுகையை, உள்ளுக்குள் அழுத்தி அடக்கினேன். அப்போது ஜனங்கள் சலசலப்புடன் பங்களா வாசலை நோக்கிச் செல்ல… நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். வீட்டுக்குள் இருந்து ஒரு ஸ்ட்ரெச்சர் வருவது தெரிந்தது. நானும் பிரமோத்தும் வீட்டு வாசலை நோக்கி ஓடினோம். மக்கள் கும்பலாக ஸ்ட்ரெச்சரை நெருங்க… போலீஸ் பெரிய அணைபோல் தடுத்து நிறுத்தியது.
நான் ஆவேசத்துடன் போலீஸைக் கடந்து செல்ல முயற்சிக்க… போலீஸார் என்னை நெட்டித் தள்ளினர். பிரமோத் என்னைப் பிடித்து நிறுத்தினான். முதலில் வந்த ஸ்ட்ரெச்சரில் அமோதிதாவின் அப்பா, அடுத்து வந்த ஸ்ட்ரெச்சரில் அமோதிதாவின் அம்மா. எனக்கு தொண்டையில் ஏதோ செய்து, வாந்தி வருவதுபோல் இருந்தது. அதன் பிறகு, வேறு எந்த ஸ்ட்ரெச்சரும் வராமல் இருக்க, நான் சற்று நிம்மதி ஆனேன். சில நிமிடங்களில் வீட்டுக்குள் இருந்து அடுத்தடுத்து ஸ்ட்ரெச்சர் வர அதிர்ந்தேன்.
அழுவதுபோல் முகம் மாறியிருந்த பிரமோத், என் கையை இறுகப் பிடித்து அழுத்தினான். அந்த மூன்றாவது ஸ்ட்ரெச்சர் நெருங்கியது. அதில் அமோதிதா. என் நெஞ்செல்லாம் வெடித்துச் சிதற, “அமோ…” என நான் பாய்ந்து ஓட, போலீஸ் என்னைத் தடுத்தது. நான் அவர்களைப் பிடித்துத் தள்ளிவிட்டு, ஸ்ட்ரெச்சரை நெருங்கினேன். “அமோ…” என அலறிக்கொண்டே உயிர் அற்ற அவள் உடல் மீது அழுதபடி பாய்ந்தேன். போலீஸ்காரர்கள் மிகவும் சிரமப்பட்டு என்னைப் பிடித்து இழுத்தனர். அப்போது நடந்த தள்ளு முள்ளுவில், ஸ்ட்ரெச்சரில் இருந்த அமோதிதாவின் உடல் நகர்ந்து, சட்டென அவள் கை ஸ்ட்ரெச்சருக்கு வெளியே வர, அதில் நேற்று நான் கொடுத்த வளையல்களை அமோதிதா அணிந்திருந்தாள்.
“அமோதிதா…” என்று நான் அலறிய அலறலில் மொத்த இடமும் அமைதியானது.''
மனோஜ் சொல்லி முடித்தபோது, ரவீந்தரின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது. மனோஜ் வானத்தை நோக்கியபடி கண்களை மூடியிருந்தான். கண்களின் ஓரம் நீர்த்துளிகள். அலைகளின் சத்தம் இப்போது மெதுவாகத்தான் இருந்தது.
தொடர்ந்து மனோஜ், “என் வளையல்களோடு அவள் கையைப் பார்த்த அந்தக் காட்சி, இன்னும் என் கண்ணுலயே இருக்கு ரவீந்தர். அந்தக் காட்சியை கடவுள் பெர்மனென்ட்டா என் கண்ணுலயே ஃபிக்ஸ் பண்ணிட்டார். அவளை ஆம்புலன்ஸ்ல ஏத்துற வரைக்கும், அந்த வளையல் கை அப்படியே நீட்டிட்டுத்தான் இருந்தது. ஆம்புலன்ஸ்ல ஏத்துன பிறகும், அந்தக் கை வெளியேதான் நீட்டிக்கிட்டு இருந்தது. ஆம்புலன்ஸ் கதவைச் சாத்துறப்பதான் கையை உள்ளே தள்ளினாங்க. இப்பவும் அடிக்கடி கனவுல, அந்த வளையல் கை என் முகத்துல மோதும்…” என்ற மனோஜ் கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டான். மீண்டும் வோட்கா பாட்டிலை எடுத்து அப்படியே வாயில் கவிழ்த்துக்கொண்டு, காலி பாட்டிலைத் தூக்கி எறிந்தான்.
இப்போது திரும்பி ரவீந்தரின் முகத்தைப் பார்த்த மனோஜ், “தட் வாஸ் எ பியூட்டிஃபுல் லவ் ரவீந்தர். Love in its purest form. அவ இறந்தப்பவே நானும் இறந்திருக்கணும். ஆனா, இந்தப் பாட்டுதான் எனக்கு உயிர் கொடுத்தது. இந்தப் பாட்டைக் கேட்கிற ஒவ்வொரு முறையும் நான் அவளோடு வாழுறேன். நான் வாழ்றதுக்காகத்தான் இந்தப் பாட்டைக் கேக்கிறேன்…” எனப் பேசி முடித்தான்.
“சார், நீங்க கல்யாணம்...” என ரவீந்தர் இழுத்தான்.
“இல்லை… அவ இறந்த பிறகு, நான் கல்கத்தாவைவிட்டு வரவே இல்லை. இப்ப எங்க பாட்டி உடம்பு சரியில்லாம இருக்காங்கன்னுதான் சென்னை வந்தேன். மரணப்படுக்கையில அவங்க, `நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கோ’னு சொன்னப்பகூட `சரி’னு சொல்லலை. மறுபடியும், மறுபடியும் மறக்க நினைச்சாலும், மறக்க முடியாத காதல் அது…” என்ற மனோஜ், நான் கொஞ்சமும் எதிர்பாராதவிதமாக திடீரெனப் பாடினான்...
``நாடகம் முடிந்த பின்னாலும்
நடிப்பின்னும் தொடர்வது என்ன?
ஓரங்க வேடம் இனி போதும் பெண்ணே…
உயிர் போகும் மட்டும் உன் நினைவே கண்ணே…
உயிரே வா…’'
Featured post
திருவெண்ணெய்நல்லூர் புகழ் 1
கம்ப இராமாயணத்தில் இருந்து... வனவாசம் முடிந்து இராவணனை வதம் செய்து திரும்பிய இராமனுக்கு பட்டாபிஷேகம் சூட்டப் படும்போது யார் யாருக்கு என்...
-
Ganesha - Global God in a Globalised World Few people in India know that innumerable Ganesha temples exist from the medieval era in far fl...
-
உலக இலக்கியங்களில் தலைசிறந்த இடத்தைப் பெற்றிருப்பவைகளில் ராமாயணமும் ஒன்று. மனிதன் தனது நல்ல ஒழுக்கத்தால் தெய்வாம்சம் பெறுவது எப்படி என்பதை ...